19 kilo woog ie, een volgepakte rugzak, voor 2.5 maand backpacken door Zuidoost Azie. Maar hij voelde als lood.
Tijdens mijn zorgvuldige opgebouwde carrière wilde ik dolgraag op sabbatical. Om te doen wat ik te doen had.
Ik had er ontzettend naar uit gekeken.
Maar nu ik bij de incheckbalie stond voelde de rugzak als lood op m’n schouders.
Rationeel wist ik, ik hoef me helemaal niet zo te voelen. Want ik ging doen wat ik al langer wilde.
Maar toch voelde ik me enorm schuldig naar m’n ouders toe. Omdat ik wilde ontsnappen aan het mooie leven dat zij zo graag voor me gewild hadden, aan het leven dat ik ook zelf had gecreëerd.
Het schuldgevoel dat ik uitbrak, en dat ik eigenlijk iets anders wilde.
En toch checkte ik in, toch vloog ik naar Bangkok.
Ondanks dat het een fantastische reis was, voelde ik door alles heen voelde ik wel dat dit niet de vakantie was die paste bij een geslaagde zakenman die in het begin staat van zijn carrière. Althans in de ogen van mijn ouders, de maatschappij, in de ogen van mijn collega’s.
Want langer wereldreis gaan, dat doe je als begin 20’er, na je middelbare school. En een sabbatical, dat doe je een keer als je tegen een mid-life crisis aanloopt.
Maar de drang was te groot.
Het worstelen met een dergelijk schuldgevoel zie ik ook bij veel mannen in mijn coachpraktijk zie. Die hebben niet eens altijd letterlijk een rugzak die als lood weegt.
Maar de overtuiging dat ze hun ouders teleurstellen als ze een stap zouden nemen buiten het gebaande pad. Het schuldgevoel dat daarbij komt kijken. Als ze die prachtige opleiding, die carrière, die investering die hun ouders altijd in hen hebben gedaan, zouden opgeven.
Ze voelen ze zich verwart, onrustig en onzeker. Wat maakt dat ze haast niet meer kunnen bewegen in het leven.
Het voelt alsof ze vastzitten in hun leven.
Maar ze willen wel zo graag.
Herkenbaar je dat?
Of je nu dat ticket naar Azië al geboekt hebt, of dat je daar nu elke keer weer van droomt, je wilt weg uit dit corporate bestaan.
Je wilt weg uit dit leven waar je alle diploma’s keurig hebt gehaald maar je je helemaal niet gelukkig voelt.
Voor mij was die 9 weekse reis naar Azië niet het einde maar het begin. Ik realiseerde me toen dat ik dat gewicht van mijn schouders afwilde. Ik wilde na die reis helemaal niet terug in dat corporate bestaan als consultant.
Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk ben ik eruit gebroken.
Als ik nu op reis ga, reis ik ‘light’, zonder die loodzware rugzak vol met schuldgevoel.
Ik heb echter nog steeds werk waar ik goed in ben, en om gewaardeerd wordt. Maar niet meer bij die corporate.
M’n ouders zijn nog steeds trots op me.
Maar nu leef ik het leven dat ik zo graag wil leven.
Ik gun jou dat ook!
Als je nu twijfelt of je dat geld in een ticket en een rugzak gaat stoppen, of dat je echt helemaal uit je huidige bestaan wil stappen, en je nieuwe leven wil creëren…
Bel mij dan even!
Ik heb de reis naar een vrij en inspirerend leven namelijk zelf gemaakt, en al meerdere mannen in mijn praktijk geholpen met hun persoonlijke reis.
Ik help je in een gratis gesprek zodat jij de eerste stappen kan zetten op weg naar jouw droomleven.
AHO
Justin
